? What you want

چرا هیچ احساس گناه و پشیمانی ندارم چرا از اینکه ۳۶۵ روزم را حروم کرده ام شرمسار نیستم .....

صدای در گوشم می‌گویید درست می‌شود نگران نباش اما من دوستم دارم گریه کنم بگوییم خدایا مرا ببخش که زمان با ارزشی که به هدیه کرده ای را حروم کرده ام اما صدای درونم بجای گریه لبخند میزد و می‌گویید جبران میکنی . آیا این صدا امید نام دارد؟ اما ترسناک است نه این نمی‌تواند امید باشد از این صدایی که درون گوشم می پیچد میترسم آیا این صدا امید است؟ اما من صورتش را نیز میبینم که نیش را تا بنا گوشش باز کرده و می‌خندد.  کاش میتوانستم فراری اش بدم و از این بی حسی رها شم و حتی موقعه نوشتن این متن نیز همراه من است و لبخند می‌زند. 

تو چی هستی که مرا رها نمیکنی؟ چرا از خندیدن دست بر نمیداری؟ ازت متنفرم من حتی تو را به وجودم راه ندادم از کجا آمدی؟ لطفا به من بگو آیا تو امید نام داری؟ اما ترسناکی ...

 

آیا این صدا امید نام دارد؟ 

 

 

 

 

 

:)

واقعی ترین حالت غیر واقعی

هیچ چیز سر جایش نیست... 

نه آن کودک هشت ساله ای که بجای ور رفتن با اسباب‌بازی  هایش و ساختن رویایی در مغزش کار می‌کند و کودکی اش را می خورد .

نه آن پیرمرد سال خورده ای که بجای استراحت در خانه اش گدایی می‌کند.  

نه آن زن زیبایی بجای بازی با بچه اش تن فروشی می‌کند تا خرج بچه اش را دهد‌.

نه آن نخبه ریاضی بجای پیشرفت در علم و ساختن مریم میرزاخانی های دیگر در زندان است.

نه آن محتسب بجای درس دین درس اقتصاد می‌دهد.

و نه من که بجای تست زدن اکنون دارم با گوشی ام ور میروم تا بغض لعنتی ام را نشکنم و باز به دنبال رویا ام روم و دیگران مرا باز مسخره کنند.

میترسم ،میترسم ناگهان بیدار شم و ببینم آن خورشید نیز که در آسمان است و نور می‌دهد به یک بار بیافتد و از پشتش ماه ظاهر شود .

همه چیز واقعی ترین حالت غیرواقعی  است یک واقعی در غیرواقعی نهفته که غیر واقعی اش مشهود تر است اما از دور واقعی به نظر می آید .

 

تو نیز سرجای خودت ایستاده ای؟ و به این جبر ناعادلانه لبخند میزنی؟ 

 

 

:)

شکاف

همه جا را چک کردم اینستا را تلگرام را واتساپ را اما کسی اهمیت نمی‌دهد مگر چه شده چه اتفاق بزرگی افتاده است .......

شاید خیلی عجولم اما نه دارد دیر می‌شود برای دیگران همین موقعه ها بود اما نمی‌شود به یک بار دنیا برای من چپه شود .

ولی باز به امید اینکه خبری شده باشد گوشی ام را باز میکنم آنهایی که مطمعن بودم اهمیت می‌دهند اهمیت دادند اما یک نفرشان مانده که هنوز اهمیت نمی‌دهد 

حالم بد است بغض گلویم را می فشارد. به صدای وویسش گوش می‌دهم تصورش این است دختری بسیار کوچکم با لحنی مهربان و بچگونه با من سخن میگوید . درحالی که بغض کرده ام صدایش لبخند بر روی لبم می آورد. 

 دیگر زیادی چرت و پرت گفتم همینجا تمامش میکنم 

 

 

 

:)