Pain

وقتی شب میشه وقتی همه جا ساکت ساکت میشه باز مغزم شروع میکنه.

شروع میکنه به سرزنش کردن حرف زدن و زدن و زدن

بدنم درد میکنه خیلی خیلی شاید مغزم دردش رو ریخته روی بقیه بدنم نمیدونم فقط اینو میدونم که فقط درد حس میکنم فقط درد.

خسته شدم.

خسته شدم بس هر وقت اومدم پاشم با پتک زدن تو سرم که نه بشین.

از هادی چند وقته خبر ندارم انگار واقعا رفته کاش نرفته بودی کاش با همون صورتت که همیشه یه غرور توش داشت نگام میکردی کاش کمتر توی کتابخونه باهات حرف میزدم کاش فقط یه تخیل نبودی کاش واقعی بودی.

شاید خودم شدم هادی؟

 

:)

کالبد

از امشب (سه شنبه ساعت 10:47 دقیقه شب ۲۳ فروردین 1401) همان آدم قبلی میشوم خود واقعی ام را از آن کمند منفور بیرون خواهم کشید.

خسته میشوم اما کم نمی آورم به همه می‌گویم من اصلی کیست درد برگشت خود واقعی ام را تحمل میکنم

قول می‌دهم این نقاب پر زرق و برق را پاره کنم و خود واقعی ام را به همه نشان دهم.

این مطلب را ده ماه پیش نوشتم و آن را برداشتم.

ترسیدم، ترسیدم آنچه که می خواهم نشوم ترسیدم خود واقعی ام نشوم ده ماه گذشت و من باز ترسیدم .

اما دیگر فرصتی ندارم که بترسم .

 

 

:)