در تنگنای تو گیر کرده ام

شاید یک روز از یادم بروی 

شاید یک روز چشمان مشکی ات را فراموش کنم

حالم از این حالت مضحک خودم بهم میخورد قرار نبود برای من اتفاق بیافتد.

امیدوارم زودتر فراموشت کنم و مانند بعضی از آرزوها و خواسته هایم توهم دست نیافتنی باشی و هستی.

با خودم می‌گویم دیگر تمام شده دیگر فکرم را مشغول نمیکنم اما همچنان به ذهنم می آید....

نه دیگر تمام شده ای برای من تمام شده ای 

آرزو میکنم کاش دیگر نبینمت اما خودم خوب میدانم ته دلم دوست دارم یک بار دیگر ببینمت 

من در تنگنای تو گیر کرده ام و ای کاش این اتفاق هیچ وقت نمی افتاد.

 

 

 

:) 

نباشم

کاش می‌شد محو شوم غیب شوم ناپدید شوم "نباشم" 

نمیدانم

در این دنیا نباشم، لحظه ای نباشم .

بغض گلوم را می‌فشارد بدنم درد می‌کند خسته ام بسیار خسته ام 

یک عمر برای خواب احتیاج دارم 

یک عمر برای نبودن و تنها بودن احتیاج دارم.

رهایم کنید بگذارید نباشم .

 

 

تنگنا

حس جدیدی را دارم احساس میکنم تمام روحم او را مطلبد اما خودم حسم را پس میزنم . من ؟؟؟ نه قرارمان این نبود باورم نمی‌شود برای من اتفاق افتاده است .

ناگهان ترسیدم نتوانستم نگاهش کنم.

ترسیدم ، ترسیدم نگاهم برا بخواند با خودم کلنجار رفتم باز نگاهش کردم دنیای من روشن تر شده بود رنگ گرفته بود شور و شوقم برای زندگی دوچندان شد.

به دنبال نشانه ای برای نفرت در او گشتم اما به پروانه هایم بیشتر غذا دادم.

چشمان زیبایش، تعجب کردن هایش ، حزف زدنش همه و همه برای خوشایند بود .

ناخودآگاه در تماشایش غرق شدم صدایش را نشنیدم و فقط و فقط او بود که وجود داشت و "کاش این لحظه تا ابد باقی می‌ماند "

فکر اینکه آیا حسم را درست شناخته ام مغزم را می‌خورد این حس را نمی‌شناسم پر از درد است ترسناک است اما باز دلم می‌خواهد او را ببینم و باز تجربه اش کنم.

 

هیولاها

خودم را گم کرده ام 

در میان هیاهوی زمان گم شده ام گویا زمان پیش می‌رود اما من در عقب تر نفس نفس زنان به دنبالش میدوام دستم را دراز میکنم تا آن را بگیرم اما در می‌رود.

نکند زمانم را هیولاها میخورند؟ شاید روحمم را هم دارند می‌خورند هیولاهای نمک به حرام پول هایم را می‌خورند، چیز جدید برای خوردن پیداکرده اند آنقدر روح و مغزم را خورده اند الان وقت چیز های مادی شده است.

حریص و گرسنه حمله می‌کنند و همه چیز را می‌خوردند .

 

رها کرده ام

دیگر رها کردم می‌گذارم هرچه پیش آید خوش آید. 

تنها تلاشم این است که به خودم اعتماد داشته باشم.

اما انگار خودم را هم رها کرده ام در گوشه ای نشسته ام و خودم را از بیرون نظاره میکنم. باید به خودم بیایم.

 

Daily

اومدم دانشگاه از کنکور دادن و تلاش نکردن خسته شده بودم اما چرا حسرت میخورم؟ منکه تلاش نکردم چرا پذیرش این رشته واسم سخته؟ همش دارم به خودم فرصت میدوم به رشته ای که انتخاب کردم فرصت میدم توی کلاس از همه بزرگ ترم ولی باز واسم اهمیتی نداره شرایط برام گنگه الیته شرایط ذهنی خودم اما وضعیتی که توشم واسم واضحه 

وقتی وارد این خوابگاه شدم حس کردم قبلا اینجا بودم تک تک جاهاش واسم آشنا بود و این حس وقتی خیلی عجیب شد که هم اتاقی ترم آخرم گفت جوری رفتار میکنی که انگار قبلا اینجا بودی یا سال آخریه که اینجایی 

هر وقت پام رو توی دانشکده میذارم حسرت اینکه تلاش نکردم وجودم رو میگیره بیشتر احساس کمبود و کم بودن میکنم اینکه من نتونستم به چیزی که میخوام برسم احساس مرگ دارم هوففف 

هیچ چیز مثل سابق نیست

هیچ چیز مثل سابق نیست

آدم های اطرافم روابطم همه و همه انگار خاکستری تر شده اند دارند ازبین می‌روند انگار بخاطر رودربایستی حفظ شده اند کافی ست لغزشی ایجاد شود از هم فروخواهد پاشید 

....

 

خستم

بیان

هر وقت دلتنگ بودم بیان مرا به آغوش خودت دعوت میکرد 

چقد وقتی بود که فراموش کرده بودم وبلاگ دارم...

 

تکراری

چند سال است هر روز تکرار می‌شود 

بی خوابی ها 

زیاد خوابیدن ها

نشخوار فکری ها 

دعوا ها 

زیاد فیلم دیدن ها 

تنفر از ادم ها

بیشتر تنها ماندن ها 

سناریوهای غیرواقعی ساختن ها 

تپش قلب ها 

حالت تهوع ها 

ترس ها 

قورت دادن بغض ها 

تحقیر شدن ها 

فراموش کردن ها 

فراموش کردن وجودم ، خودم خود واقعی ام 

 

 

 

ابر

کاش ابر بودم

همراه باد به ناکجا آباد میرفتم هنگامی که غم وجودم را فرامیگرفت هرکجا که دلم میخواست میگریستم و مردم مرا رحمت الهی می‌خوانند. 

دوست دارم هرچیزی بودم جز انسان .‌‌‌...

شاید اگر انسانی بودم که دیگران مرا قبول داشتند و بیهوده نبودم برایم آسان تر بود اما او می‌گوید باید خودت را قبول داشتی تا دیگران تو را بپذیرند اما هنوز نمیتوانم این جمله را هضم کنم انگار به دنبال کسی ام که دستم را بگیرد اما نیست ....

من حتی دارم زیر قول های خودم میزنم دیگر خودم هم خودم را قبول ندارد از دیگران چه انتظاری میرود؟؟

 

 

:)